Sosyal hizmette süpervizyon, Türkiye özelinde çok fazla gündeme gelen bir başlık olmamasına karşın geçmişi mesleğin ilk uygulama örneklerine kadar uzanan bir konuydu. 1800’lü yılların sonlarında varlık kazanmaya başlayan, sosyal hizmetin ortaya çıkış ve profesyonelleşme süreci ile paralellik gösteren sosyal hizmet süpervizyonu, günümüz Türkiyesinde informel ilişki ağlarıyla ve mesleki bir dayanışma güdüsüyle giderilmeye çalışan bir ihtiyaca karşılık gelmekteydi. Buna rağmen, bu ihtiyacın varlığını derinlemesine sorgulamak, hangi yollarla karşılanmaya çalışıldığını incelemek ve sosyal hizmet uzmanlarının beklentilerini anlayabilmek adına gerçekleştirilen çalışmalar ise oldukça yetersizdi. İşte bu noktada, şu an okumakta olduğunuz eserin ortaya çıkış sebebi hasıl oldu ve bu alanda gerçekleştirilen bir tez çalışması ile kıvılcım ateşlendi.

Eserin  genel bilgiler bölümü Aile ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı’nda görev yapan sosyal hizmet uzmanlarının süpervizyon ihtiyaçlarının değerlendirildiği ve Doç. Dr. Taner ARTAN danışmanlığında Aydın Olcay ÖZKAN tarafından yürütülen yüksek lisans tez çalışmasına ait. Sosyal hizmet süpervizyonunu açıklayan, tarihçesine değinen, modellerini sunan ve Türkiye’deki mevcut durumu açıklayan bu kısmın, okuyucunun zihninde sosyal hizmet süpervizyonu kavramını berraklaştırması açısından faydalı olacağı düşünülmüştür. Nitekim bu eser içeriğinde yer verilmeyen ancak tez çalışması kapsamında gerçekleştirilen derinlemesine görüşmelerde, sosyal hizmet uzmanlarının dahi sosyal hizmet süpervizyonu hakkında kısıtlı düzeyde bilgi sahibi oldukları ya da farklı yönleriye süpervizyonu tanımlayabildikleri görülmüştü. Bu nedenle, sosyal hizmet uzmanları için uygulayıcısı ve yararlanıcısı konumunda olduğumuz sosyal hizmet süpervizyonunu tanımlayabilmek, işlevlerini açıklayabilmek, tarihsel arka planını anlayabilmek ve farklı modelleri hakkında gerekli farkındalığa sahip olabilmek bu bölümde sunulan bilgiler ile mümkün kılınmaya çalışılmıştır.

Süpervizyon sürecinde en önemli unsurların başında belki de “iletişim” gelmektedir. Bir süpervizör ile bir süpervizyon alan arasında tesis edilecek etkili iletişim, süpervizyon sürecinin başarıyla yürütülmesi açısından elzem niteliktedir. Buradan hareketle eserin ikinci bölümünde iletişim kavramı üzerinde durulmuş ve etkili bir iletişim için süpervizörler açısından nelere dikkat edilmesi gerektiği hakkında bilgilendirme sağlanmaya çalışılmıştır.

Eserin son bölümü, sosyal hizmet süpervizyonunun uygulayıcısı ya da yararlanacası olarak görev yapacak sosyal hizmet uzmanlarına yönelik Türkiye’de bu alanla ilgili literatürde daha önce sunulmamış olan süpervizyon dokümanlarını içermektedir. Aile ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı ile Birleşmiş Milletler Mülteciler Yüksek Komiserliği birlikteliği ile gerçekleştirilen ve Türkiye’de sosyal hizmet alanında süpervizyon sürecini başlatmayı hedefleyen bir proje dahilinde üretilen bu dokümanlar, halihazırda kullanımı gerçekleştirilen süpervizyon süreci belgeleridir. Eserin yazarlarının da dahil olduğu bahse konu proje kapsamında Aile ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı İstanbul İl Müdürlüğü bünyesinde eğitim alan, resmi olarak sosyal hizmet süpervizörü statüsü kazanmış ilk süpervizörlerin kullanımına sunulan belgeler, bu eser aracılığıyla ilerleyen yıllarda Türkiye’de sosyal hizmet süpervizyonu alanında yaygınlık kazanma şansına erişecektir.

Eserin yazarları olarak, pek çok ülkede köklü geçmişe sahip olan sosyal hizmet süpervizyonuyla ilgili ülkemizde henüz yolun başında olduğumuzun farkındayız. Ancak birkaç makale ve tez çalışması ile gündeme getirilen, projeler ile pilot çalışmaları uygulanan sosyal hizmet süpervizyonunun, nihayetinde Türkiye’de de sistemli, programlı, formal bir yapıya kavuşma niteliğine haiz olduğunun bilinciyle gayretlerimizi sürdürmekteyiz. Bu eserin, ülkemizdeki sosyal hizmet literatürüne ve tüm meslektaşlarımıza katkı sunmasını diliyoruz.

Aydın Olcay ÖZKAN
Dr. Öğr. Üyesi Aylin ARICI
Doç. Dr. Taner ARTAN